فرایند بهبود کیفیت آموزشی از نظر اعضای هیأت علمی دانشگاه های استان اصفهان: مقایسه ای بر اساس مقیاس aqip

مقدمه: بهبود کیفیت در آموزش عالی از رویکردهایی است که در دهه اخیر در بسیاری از نظام های آموزش عالی و دانشگاه های جهان مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این پژوهش، تعیین و مقایسه وضعیت بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه های علوم پزشکی و غیر علوم پزشکی استان اصفهان بود. روش ها: در این پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی، از دو ابزار پرسشنامه و مصاحبه استفاده گردید. پرسشنامه بر اساس مقیاس aqip توسط پژوهشگر تهیه شده و دارای 26 سؤال و مصاحبه از نوع نیمه سازمان یافته بود. حجم نمونه (260=n) از جامعه آماری پژوهش، یعنی، کلیه اعضای هیأت علمی شش دانشگاه استان اصفهان انتخاب شد. در نمونه گیری از شیوه طبقه ای متناسب با حجم استفاده گردید. داده های حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های t و تحلیل واریانس مورد بررسی قرار گرفت. داده های به دست آمده از مصاحبه ها نیز مقوله بندی شد. نتایج: میانگین نمرات شش زیرمقیاس بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه های گروه نمونه کمتر از میانگین فرضی 3 در طیف پنج درجه ای لیکرت بود. میانگین کلی بهبود کیفیت آموزشی در دانشگاه های علوم پزشکی برابر با 97/2 و در غیر علوم پزشکی برابر با 82/2 که تفاوت معنی داری با یکدیگر دارند. بین میانگین های نمرات بهبود کیفیت آموزشی در گروه های مربی، استادیار و دانشیار به بالا، تفاوت معنی داری وجود نداشت. مصاحبه شوندگان به چهار مانع عمده در بهبود کیفیت آموزشی دانشگاه ها تأکید نمودند. نتیجه گیری: مدیریت آموزش در دانشگاه ها، برای رویارویی با چالش ها و مسائل خود ضروری می باشد. لازم است استراتژی ها و برنامه های آموزشی متناسب با نیازها و انتظارات جامعه و دانشجویان باشد و به جای تأکید بیش از اندازه به جنبه های کمّی، به شاخص های بهبود کیفیت آموزشی تأکید شود.